wat een fijne reacties! Ben er stil van..
(mijn reactie daarom maar even in een blogje)
Eigenlijk houd het mij deze week (met name gister) echt wel bezig.
De woorden die "de bergjes" gebruiken.. of de vraag meer.
Sjonge wat een verdriet brengt zo'n vraag met zich mee. Het gaat zo ontzettend diep allemaal.
Want ja.. het liefste wil ik allebei.. het liefste wil ik zelf een kindje, het groeien in mijn buik.
Met manlief praatte ik hierover. Het doet ons samen pijn.
We weten dat wanneer we een kindje zouden mogen/kunnen adopteren dat wanneer het er is, het ook echt van ons is. En toch...
Soms wil ik dat zo graag, ik kan het niet aanzien dat een kind ergens zonder ouders of zonder gewild te zijn ergens opgroeid, hier is nog zoveel liefde over.
Helaas (begrijpelijk) is adopteren zeker niet gratis. en zal ook dat weer veel emotioneel en geestelijk met ons doen.
Moet ik dan niet eerst weer "beter" zijn?
Is het de weg die we moeten gaan?
en ook niet onbelangrijk, waar halen we het geld vandaan?
en wat is dan dat grote verlangen naar een eigen kindje?
Zoveel vragen, het gaat zo ongelovelijk diep.. Inderdaad het is zo persoonlijk.
Ik ben zo dankbaar inderdaad dat zoals Gerreke het schrijft de Here mij kent en mij doorgrondt zonder Hem had ik niet gekund (en nog steeds.. )
Voor ons was adoptie niet "de weg", we hadden er allebei geen goed gevoel over.
BeantwoordenVerwijderenPleegzorg was wel iets wat ik graag wilde, maar ik denk dat het afscheid nemen van een kindje ook diep ingrijpt.
Net zoals ik de vorige keer schreef, jullie moeten samen achter jullie keuze staan.
En als het Gods weg is, dan komt het met geld en met jou ook wel goed.
Heel veel sterkte, we denken aan jullie.
GRoeten Herma
pleegzorg zijn we een aantal jaar terug geweest. Toen we eigenlijk net wisten dat we geen kinderen konden krijgen maar nog volop in het ziekenhuis proces zaten. Daar was eigenlijk dezelfde vraag; wanneer je een eigen kindje wil, moet je dit niet doen. Toen was het voor ons echt duidelijk, de kans is heel groot dat we ooit met pleegzorg verder gaan, maar nu doet het nog te zeer inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenBedankt!
Neem geen overhaaste beslissingen. Weeg je gedachten en gevoelens zorgvuldig. Respecteer elkaars gevoelens. Mijn ervaring is dat je er als man en vrouw heel verschillend in kunt staan. Doe het vooral biddend.
BeantwoordenVerwijderenOver de kosten kan ik kort zijn: Ja het is veel geld. Gelukkig hoef je het niet in één keer te betalen maar gaat het in etappes. Zo kun je steeds weer een stukje sparen. Adoptie is een lang proces, je kunt nu al beginnen elke maand iets apart te zetten. Ik kan natuurlijk niet in jullie portomonnee kijken, maar als het echt je diepste verlangen is om een kindje te adopteren, dan vraagt het inderdaad offers. Daarnaast is inderdaad niet iedereen 'klaar' om te adopteren. Je moet geestelijk sterk in je schoenen staan. "Beter worden" is dus wel een eerste vereiste.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat adoptiekinderen zo eigen voelen als eigen maar kan zijn. Er is geen verschil.
Ik denk echter dat het verlangen naar een kindje in je buik nooit echt helemaal over zal gaan. Dat accepteren kan ook meer rust geven.
Het is zo'n moeilijk en gevoelig onderwerp.Ik wens je veel kracht toe.
Annerieke
lieve dame , ik begrijp je erg goed !! eerste kind ging erg makkelijk op tweede kind is ruim vier jaar gewacht!!! en ik ging er kapot aan en bijna mijn huwelijk ook zes KI en één icsi waarbij drie embryo's bij mij zijn ingebracht alles kwijt weg alles voorbij ook omdat toen alles voor eigen rekening was zelf te betalen!! en toen was het over en dan wonder ik ben zwanger zo maar naturel en op vier maanden stopte het hartje met kloppen mijn wereld stortte in ik had een super arts ik heb het "vruchtje" nog een tijdje gedragen omdat mijn arts zei als ik een curritage doe zal het veel moeilijker zijn om nog zwanger te worden!!en echt waar na dat dit vruchtje gekomen is ( en dit was erg zwaar en verdrietig) maar enkele maanden later was ik zwanger van mijn kanjer mijn kerstkadotje mijn tip is hoe moeilijk ook laat los het kan blijven geloven ik heb twee kinderen natuurlijk gekregen en gekocht het is echt mogelijk en als je toch voor de hormonen kiest begrijp ik je volledig maar zorg ervoor dat je elkaar niet verliest want hormonen zijn erg heftig!! lieve groet en een dikke knuffel vanwege Jezebelle uit vlaanderen moeder van een super meid een engeltje en een kanjer
BeantwoordenVerwijderenWeet je, het is bijna vijf jaar geleden dat ik een burn-out heb gehad. Het was een zware ...
BeantwoordenVerwijderenBloed, zweet en heel veel tranen heeft het mij gekost mijn wens los te laten. Of je één kindje hebt mogen ontvangen (adoptie of zwangerschap) of twee (mijn leeftijd speelde mee) of meer. Dat verlangen blijft heel sterk! Of het ooit helemaal weggaat weet ik niet. Maar God heeft mij andere wegen gegeven om te bewandelen.
Ik ben ervan overtuigd dat God jou in de loop van de tijd rust zal geven welke beslissing of richting het beste bij jullie past.
Een gebed waard! Ik leef intens met je mee!
Hoop oprecht dat je hier een weg in mag gaan vinden.
BeantwoordenVerwijderenRicht je vertrouwen op Hem, dat kan helpen je verdriet om een eigen kindje draagbaar te maken.
Ik wens je beterschap en Gods zegen Marianne